'In de tijd vóór mijn illegaliteit was het huisje, boompje, beestje.
Na mijn scheiding is alles verkeerd gegaan. Toen ben ik in de illegaliteit beland.'

Het is geen pretje om illegaal te zijn. Ik maak het in levende lijve mee. Ik woon nu 40 jaar in Nederland en de laatste 21 jaar ben ik in de illegaliteit beland. Hoe dat allemaal zo is gekomen is een lang verhaal. Maar het is geen pretje, een ex-Nederlander te zijn die in de illegaliteit moet leven.

Huisje, boompje, beestje
Voor dat ik in deze situatie terecht kwam zag mijn leven er heel anders uit. Ik had het prima voor elkaar. Ik was getrouwd met een lieve vrouw. Het zag er allemaal goed uit; huisje, boompje, beestje. Ik heb kinderen en inmiddels ook kleinkinderen. Maar na mijn scheiding, waardoor ik mijn verblijfsvergunning kwijt raakte, is het eigenlijk helemaal verkeerd gegaan. Dat was het begin van een onzichtbaar leven.

Illegaal en onverzekerd
Waar je niet bij stil staat is dat wanneer je in de illegaliteit belandt je dus ook onverzekerd rond loopt. Als het goed gaat met je gezondheid dan ga je gewoon door, maar op het moment dat je zorg nodig hebt heb je een probleem. De consequentie is dat je niet naar de dokter kan, je hebt geen voorzieningen omdat je dus onverzekerd rond loopt. Dat is een probleem als je naar de huisarts moet. Er zijn voorzieningen voor illegalen, maar dan kom je in een enorme bureaucratie terecht waar je ook direct de weg weer in kwijt raakt.

Zo’n jaar of tien geleden heb ik zelf mogen ervaren wat er gebeurt als je problemen met je gezondheid krijgt en je als illegaal te boek staat. Het begon met pijnen op mijn borst. Die ga je natuurlijk ontkennen, want een doktersbezoek zit er niet in. Het werd alleen steeds erger, ondraaglijk. Ik bedacht dat als het op enig moment echt niet meer gaat ik het best naar de eerste hulp kon gaan. Daar zouden ze me toch niet wegsturen? En inderdaad, in die periode ging het ineens heel slecht. Ik kreeg zo’n enorme pijn op m’n borst dat ik mezelf in een radeloosheid naar de eerste hulp van het OLVG heb gesleept om daar hulp te krijgen. Nog voor ik kon uitleggen wat er aan de hand was viel ik flauw. Midden in de eerste hulp op de grond. De doctoren kwamen en wilden natuurlijk weten wat er aan de hand was. Ik kon het niet vertellen van de pijn. Ze gingen me onderzoeken en aan het eind van het verhaal had ik een pacemaker. Die bleek wel echt nodig en was mijn redding. Het was misschien allemaal wel een tikkeltje theatraal maar gelukkig is het op dat moment goed gekomen. Ik was ook wel echt radeloos want je weet gewoon niet meer waar je terecht kan.

Na het plaatsen van zo’n pacemaker moet je weer op controle komen in het ziekenhuis. Dat deed ik netjes, maar ik vermeldde liever niet over mijn illegale situatie. Dat blijven ontwijken kan natuurlijk niet continu. Ze willen toch een acceptgiro sturen waar ik niet op wilde reageren. Dat wordt dan een probleem. En voor dat je het weet wordt je uitgenodigd door de afdeling financiën van zo’n ziekenhuis. Uiteindelijk ben ik met het VU tot een oplossing gekomen, maar het is geen pretje.

Toekomstperspectief
Mijn situatie is nog steeds niet veranderd. Al jaren ben ik in beroep om mijn verblijfsvergunning terug te krijgen. Het is een eindeloos verhaal. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ondertussen ben ik 61 en weet ik niet hoe lang ik nog door moet. Momenteel heb ik een bril nodig, ik moet naar de tandarts en ik heb geen verzekering.

Bij de Regenboog groep kom ik tot rust. Daar hou ik mijn hoofd boven water. Dat heb ik nodig. Dan heb je het gevoel dat je deel uit maakt van iets. Want ik maak ook deel uit van onze maatschappij. Toch? En ik ben niet de enige in deze situatie in Amsterdam. Dat heb ik ook gezien. Het is een ingewikkeld verhaal en ik hoop dat mijn situatie echt gaat veranderen.

Glenn

Een greep uit de voicemailberichten aan Glenn:

“Nou Glenn, ik vind je een hele dappere man, en sterkte man. Ik weet bij god niet wat ik zou doen. De situatie zal het aanwijzen. Heel veel liefs, en liefde.”

"Wow, wat een verhaal man. Heftig als je illegaal bent. Sterkte."

"Ik vind je super creatief. Je moet toch overleven. Iedereen wil overleven. Jou is het gelukt."

"Geloof ik je eigen kracht, dan kan je alles."

"Glenn, ik zou je willen helpen, maar ik weet niet hoe. Sterkte, ik hoop dat je geholpen wordt."

"Ik bid voor je."