Jamal

06 - 49 70 40 38

'Ik was bang dat ik mezelf en mijn kinderen wat zou aandoen.'

Een minuut in de schoenen van Jamal

Het verhaal van Jamal

Gouden toekomst

Ik had het goed voor elkaar. Geboren in een heel gewoon gezin in Amsterdam, een gelukkige jeugd. School ging goed; ik ging studeren aan de TU Delft en daarna aan de UvA. Ik ging verder studeren in Canada en Amerika en starte mijn eigen succesvolle bedrijf in San Francisco. Het ging heel voortvarend. Ik was gelukkig en verdiende heel prima.

Ik besloot weer terug te gaan naar Nederland en ging werken in de telecom en bancaire sector. Goede banen. Alles wat ik aanraakte veranderde in goud. Die snelle jongen die het eigenlijk best had gemaakt.

Ik ontmoette een prachtige vrouw, we werden verliefd, we gingen trouwen en kregen samen twee prachtige kinderen. Als man van dit gezin voelde ik me bijzonder verantwoordelijk en werkte hard en veel om ze goed te kunnen verzorgen. Om de dingen te kunnen doen die we willen doen en mijn kinderen een gouden toekomst te bieden.

Gefocused op geld

In die tijd was ik helemaal gefocust op geld verdienen, want ik was een jonge vader en had een jong gezin waar ik trots op was. En om het in Engels te zeggen: “I had to provide for my family” en dat was de main focus. Dus ik ging mij focussen op mijn werk en ik werkte 10-12 uur per dag, denkende dat ik een goede vader was. Als ik genoeg geld maakte dan konden we dat kopen wat we wilden en dat was mijn definitie van een goede vader zijn. Mijn ex de moeder van mijn kinderen die zorgde voor de kinderen. En mij gedachte toen was dat als de kinderen dan groter waren en naar de crèche en school gingen dan kon mijn vrouw weer gaan werken en dan zou het inkomen nog meer omhoog gaan. En uiteindelijk zouden onze kinderen naar Cambridge en Oxford kunnen gaan. En wij zouden nog een lang en gelukkig leven samen hebben. Dat was het plaatje wat ik in mijn hoofd had, niet gedacht dat anderen dat anders zouden zien of dat er een kans was dat dat fout zou lopen. Ik zat in de veronderstelling dat ik gewoon hartstikke mijn best deed. Wat ik achteraf weet is dat er geen balans was tussen geld verdienen en op een andere manier voor mijn gezin zorgen. Dat ik eigenlijk op een bepaalde manier tekort schoot. Dat ik meer tijd voor mijn kinderen had moeten nemen en voor mijn vrouw.

En toen ging het mis

En dan veranderen dingen. Vanaf enig moment had ik de zorg voor mijn twee kleine kinderen in m’n eentje te dragen. Mijn vrouw was bij mij weg gegaan. Zeker wilde ik voor mijn kinderen zorgen, maar dat bleek moeilijk te combineren met een drukke baan van minimaal 10 uur per dag. Natuurlijk ga je dat in eerste instantie wel proberen maar op een gegeven moment lukt dat gewoon niet meer. Er werd aan alle kanten zo veel van mij gevraagd; op m’n werk de projecten en mensen aanjagen en stimuleren, thuis er voor m’n kinderen zijn die hun moeder misten. Heel veel regelen, het was nooit af. De stress nam toe en ik kon het niet meer aan. Ik meldde me ziek en zat thuis met de kinderen. Dat was heel zwaar. De dagen duurden lang en de kinderen hadden ook hun moeder nodig die er niet was.

De problemen werden eigenlijk alleen maar groter. Ik voelde me verschrikkelijk en de kracht vloeide gewoon weg. Op een gegeven moment kwamen daar ook financiële problemen bij. Ik betaalde de ene rekening met de ander, schulden namen toe en mijn inkomen ging achter uit. Aan alle kanten glipte het tussen m’n handen door. Gelukkig wist ik voor de kinderen een veilig onderkomen te regelen. En met mij, met mij geen het nog verder bergafwaarts. Mijn contract eindigde, dus de financiële problemen werden nog groter en ik begon biertjes in huis te halen en jointjes te gaan roken om maar verdoofd te raken. Ik nam baantjes hier en daar, maar niets leek meer te lukken en op enig moment moest ik m’n huis uit. Ik was dakloos.

Turning point

Er was een moment dat ik mij heel goed kan heugen. Ik zat thuis en dacht: “Wacht even je bent geen superman, je bent niet van staal, en wacht nou niet op het moment dat je gaat flippen, want dat wil je niet.” Je leest erover in de kranten, het zijn niet de minste mensen die de weg kwijt raken. Denk niet dat dit jou niet kan overkomen. Maar daar zit je niet op te wachten. Dus als er een moment is om draconische maatregelen te nemen dan moet het nu zijn voordat het te laat is. En dat was zo’n moment. Het belangrijkste voor mij was de veiligheid van mijn kinderen. Ik heb toen besloten om mijn kinderen in ieder geval veilig onder te brengen. Ik denk dat dat een turning point is geweest in mijn verhaal.

Leven op straat

Om niet het risico te lopen in mijn eigen stad herkent te worden vluchtte ik naar een andere stad. Daar maakte ik voor het eerst kennis met de daklozenopvang. Het was verschrikkelijk. Geen eigen plek, nog meer ellende om je heen, drugs, voor 9 uur de deur weer uit en voor 10 uur ’s avonds binnen zijn anders had je geen bed om op te slapen. Maar goed, het was beter dan op straat, daar was het zo koud. Na enige tijd moest ik daar vertrekken en ben toen toch weer naar Amsterdam gegaan. Geen idee wat ik moest doen dus ging ik toch maar naar de daklozenopvang. Tot ik op enig moment in aanraking kwam met Je Eigen Stek, Jes! Dat was het begin van regie weer in mijn eigen handen krijgen. In deze omgeving, een plek voor en door daklozen, kon ik mezelf weer terug vinden. Het lukte me om m’n leven weer in eigen hand te nemen en stappen te zitten op weg naar een nieuwe toekomst. Ik ben blij m’n kracht weer te hebben gevonden, want wat mij is overkomen ligt dichterbij dan ik zelf ooit had vermoed.

Onzichtbare daklozen

Meestal zie je ze niet. De mensen die geen dak meer boven hun hoofd hebben. Door wat voor omstandigheden dan ook. Het zijn niet degene die met een boodschappenkarretje in het park zitten. Ze kunnen naast je zitten of lopen langs je heen. Netjes gekleed. In de tram, in de lounge van een kantoor waar je gratis koffie kan krijgen. Ik ken al die plekken in Amsterdam. Je herkent ze niet, gaan op in de massa van het publiek. Maar ze zijn er. Ik heb ondervonden hoe je in zo’n situatie terecht kan komen als je leven een onverwachte wending krijgt. Dat kan iedereen gebeuren. 

Jamal

Een greep uit de voicemailberichten aan Jamal:

“Ik vind het moeilijk. Het gaat over keuzes maken in het leven. Ook al maak je de verkeerde keuze, je kunt altijd terug. Geloof in jezelf en in je eigen kracht, dan red je het wel”

"Respect man, goed dat je je kinderen in veiligheid het gebracht."

"Geld is ook niet alles. Dat weet jij nu ook. Hoop dat je het licht ooit zult zien."

"Sterkte met alles."

"Jamal, neem het leven zoals het is, ook de moeilijke stukjes. Het gaat allemaal over acceptatie."

"Iedereen is mooi. Jij ook."